Rozdział 5

-A więc tak........-Zaczęła mama ale znowu przerwał jej dzwonek do drzwi,poszła więc otworzyć.
-Ok.Lily wiesz teraz będę musiał zszyć ranę na brzuchu a później będę musiał obejrzeć twoje plecy i biodro.Rozepnij bluzę i podwiń koszulkę-powiedział doktor.Zrobiłam to co kazał z pomocą dziadka.Kiedy zdjęłam bluzę,zobaczyłam plamę krwi na mojej koszulce.
-Ughhh....-jęknęłam niezadowolona.Tata myśląc że to z bólu podbiegł do mnie i chciał chyba coś powiedzieć ale ja szybko odwróciłam wzrok.
-Dlaczego to robisz?-zapytał się Dr.Lubelski w ojczystym języku.
-Długa i nie przyjemna dla mnie historia.-on pokiwał głową w znaku zrozumienia.Po chwili do salonu weszła zdenerwowana mama.
-Co się stał...Auććć!!!!-krzyknęłam na doktorka który przemywał mi ranę,on na to lekko się zaśmiał.
-Nic kochanie.Nie martw się do twojego taty-powiedziała,a wcześniej wymieniony spojrzał na nią z zaskoczeniem-Twoja cudowna przyjaciółeczka przyszła-i w tej chwili do salonu wszedł pustak czt.Melody.Dr.Lubelski też się śmiał po nosem.Mandy kiedy usłyszała pustaka zaczęła płakać.Mama wzięła ją od babci i zaczęła uspokajać ale nic nie pomagało.
-Lilo...-wychlipała mała wyciągając rączki w moją strone.
-Mamo daj ją tu bok mnie-powiedziałam i poklepałam miejsce obok siebie.Mama posłusznie położyła małą obok mnie a ona się we mnie wtuliła tak że nie przeszkadzała doktorowi w jego pracy.
-Boże....Ledwo weszła do domu i już straszy dzieci...-powiedziałam po polsku i mama,babcia,dziadek i doktorek wybuchli śmiechem,ja po chwili też się trochę śmiałam ale szycie brzucha mi to trochę uniemożliwiało.Reszta patrzyła się na nas zdezorientowana.Mandy jeszcze trochę płacząc,dalej wtulała się we mnie.
-Witaj Melody!Co cię tutaj sprowadza?-zapytał się uprzejmie tata.
-Przyszła się spytać czy nie wyjedziemy gdzieś i pogadamy?
-Nie raczej nie.Moja córka miała wypadek dlatego z nią zostanę-powiedział w jej stronę.
-Ojjj....Małe dziecko potrzebuje opieki?-zapytała się mnie podchodząc do kanapy-Uderzyło się w paluszek?-zapytała z kpiną.Mandy słysząc jej głos zaczęła jeszcze bardziej płakać i mocniej się we mnie wtuliła-I weź zamknij ryj tego bachora-powiedziała z pogardą.Byłam wdzięczna doktorowi że już skończył zszywać ranę na brzuchu.Wstałam z lekkim utrudnieniem i stanęłam twarzą twarz z barbie.
-Po pierwsze:Zamknąć ryj to możesz tylko ty,ponieważ jako jedyna taki o posiadasz.Po drugie:Nie potrzebuje żeby on został i patrzył jak mnie szyją.Po trzecie:Kiedy mówisz mów w inną stronę bo ci jedzie.Po czwarte:Masz japę jak Gargamel.Po piąte:Zamknij japę bo dziecko płacze-powiedziałam w jej stronę.Ona zdenerwowana podniosła na mnie rękę i już miała uderzyć kiedy ktoś złapał jej dłoń.Kiedy się odsunęła zobaczyłam tam mojego tatę.
-Nigdy.Ale to nigdy.Nie podnoś ręki na moje dzieci.Jasne?
-Louis...Ale to nie było tak.Ona mnie sprowokowała...-próbowała się wykręcić Blondi.
-Przecież stałem tu i wszystko słyszałem.Moja córka nie powiedziała nic nie godnego uwagi.Wszystko co padło z jej ust o tobie było 100% prawdą.A teraz opuść mój dom-nigdy nie widziałam taty tak poważnego.
-Ale.....
-Nie ma żadnego "ale"Przez ciebie straciłem zaufanie mojej żony.Mojej córki też i do tego zawiodłem je w ich dniu.Nigdy sobie tego nie wybaczę-powiedział w jej stronę z pogardą.
-Nie moja wina że wolałeś mnie od głupiego meczu swojej córki.
-Głupia to ty jesteś-warknęłam w jej stronę z powrotem kładąc się na kanapie i przytulając płaczącą Mandy.
-Wyjdź z mojego domu-warknął mój tata.
-Ale....
-WYJDŹ!!!TERAZ!!!-wykrzyczał zdenerwowany a Mandy zaczęła jeszcze głośniej łkać.
-Aaaa...kotki dwa.Szaro-bure,szaro-bure obydwa.Ach śpij bo nocą kiedy gwiazdki się na niebie złocą....-zanuciłam jej polską kołysankę.Uspokoiła się trochę,i chyba nawet zasnęła.
-Dobra mała.Musisz się położyć na swoim zdrowym boku a ja spróbuje wstawić ci biodro.Okay?-zapytał się doktor kiedy żywa lalka barbie wyszła z naszego domu.Tata podszedł i wziął Mandy ode mnie.Zrobiłam to co lekarz kazał.Na zagłówku kanapy usidła mama i głaskała mnie po głowię.Wszyscy wpatrywali się teraz w doktor który szykował się do roboty......